In de kalahari - kgadikgali national park

Hallo lieve mensen hier zijn we weer, na een dag of 9 radio stilte. In het park geen internet, alleen af en toe telefoonverbinding in Twee Rivieren.
We zitten nu in Bela Bela v/h Warmbatsh, een beetje bijkomen van onze belevenissen in het voormalige gemsbok park.
Een korte samenvatting:
De grensovergang bij MataMata ging probleemloos en we hebben 6 fantastische dagen gehad.
Alle campings zijn het bezoeken waard en de 750 kilometer die we in het park gereden hebben gingen bijna vanzelf.
We hebben niet op alle dagen evenveel wild gezien, maar alleen het rondrijden is al een belevenis op zich.
Natuurlijk veel gemsbokken, want het park heeft niet voor niets zijn naam te danken aan dit prachtige dier. Grote kuddes springbokken bevolken bijna elk stuk van het park.
En ook gnoes, zowel in groepen als eenzame mannetjes.
De cheeta's waren deze keer in beeld. Al op de eerste dag spotten we drie cheeta's, die lui op een heuveltje liggen, we krijgen ze echter niet goed in beeld. Dat wordt een paar dagen later goed gemaakt als we getuigen zijn van de strategie van het jagen. Drie cheeta's sluiten een groepje springbokken in, proberen ze in te sluiten en als dat niet lukt maken ze een omtrekkende beweging. Als het uiteindelijk op de run aankomt, komen ze toch net te kort. De springbokken ontsnappen. Je bent er zo maar een ochtendje mee zoet.
Bij Nossob worden we tijdens het eten gestoord door het janken van jakhalzen, het is bij de drinkplaats. Op een holletje er naar toe en kunnen nog net een luipaard vastleggen op de foto. Twee minuten later is hij verdween. 'S-nachts worden we uit ons slaap gehouden door brullende leeuwen. Voor ons blijft dit het geluid wat onlosmakelijk met Afrika verbonden is.
Verder blijven de vogels en kleine dieren, ook op de camping leuk. We schieten heel wat plaatjes.
Een nadeel in deze tijd van het jaar is dat de nachten ijskoud zijn. Op sommige ochtenden staat het ijs op de buitentafel en op de voorruit van de auto. Slapen lukt nog wel, in joggingpak en sokken aan, maar 's-morgens bij 2 graden boven nul buiten een kopje thee zetten valt niet mee.
De dagen vliegen om en voordat we er erg in hebben zijn we al weer onderweg in Zuid-Afrika.
We verlaten het park vroeg we willen niet te laat in Kuruman aankomen. Eerst al het papier werk regelen, permit ophalen, door de douane, stempelen, langs de politie, uitschrijven, stempelen, de permit laten stempelen. Allemaal heel aardige mensen, maar het neemt wat tijd in beslag, maar voor negen uur zijn we het park uit. De eerste kilometers gaat over heerlijk asfalt, wat weer fijn aanvoelt na zeven dagen zandwegen.
Na Askam begint de gravelweg, lekker hobbelen en vol met gaten. Tot een kilometer of tien na van Zijlsrust, waar we weer overgaan op asfalt.
We arriveren om ongeveer twee uur in Kuruman waar we eerst een hapje eten en dan op zoek gaan naar een slaapplek. Helaas is er geen touristinformation meer horen we van een bewoner, maar hij weet wel een leuke lodge. Jammergenoeg is deze volgeboekt, maar zij weten wel weer iemand anders, aan de overkant van de straat kunnen we terecht voor een leuke kamer met een echt bed en een lekkere douche.
Dat staat ons wel aan. We kunnen in de lodge eten. De kamer kost 600 rand.
Kuruman is wel veranderd het is meer een mijnstad geworden, er zijn weinig toeristen meer, wel veel vrachtauto's, van die hele grote, die van en naar de mijnen gaan. In onze gedachte was het er ook veel schoner en gezelliger, maar dat ligt misschien ook aan de tijd van het jaar.
Nu in Bela Bela en maandagavond vliegen we terug vanuit Joburg. Dinsdagmorgen landen we weer op Nederlandse bodem, na weer een geweldige ervaring.
Bedankt voor jullie berichtjes. En tot gauw.